“बाबा मला नवी सायकल घेतली…”
लोणंद – कालचा दिवस म्हणजे घरात एक अल्हाददायक गोंधळ, हसणं, मिष्कीलपणा आणि निरागस आनंदाची बरसात! कारणच तसं खास – नातूला त्याच्या मम्मी-पप्पा आणि आजीने मिळवून दिलेली गुलाबी रंगाची टकाटक नवी सायकल!
छोट्याशा त्या गोंडस बाळाने जेव्हा ती सायकल पाहिली, तेव्हा त्याच्या डोळ्यात चमक उगवली, ओठांवर हसू फुललं आणि लगेचच तो म्हणाला, “बाबा, मला नवी सायकल घेतली!” अबोली भाषेत गोंडसपणे उच्चारलेला हा वाक्यांश म्हणजेच त्या आनंदाचा शिडकावा होता!
सायकलवर बसलेला छोटू आणि मागून त्याच्या पाठिशी उभा असलेली त्याची बहिण – त्या दोघांचा उत्साह म्हणजे एखाद्या सणाचा झंझावात! घरातल्या टाईल्सवरून थेट स्वप्नांच्या रस्त्यावर जात असल्याचा भास देणारी ती सायकल, आणि दोघांची समाधानाने भरलेली चेहऱ्यांवरील गोड हास्य म्हणजे जणू बालपणाची सर्वोच्च कविता!
आई-वडीलांच्या डोळ्यातून ओघळणारा अभिमान, आजीच्या चेहऱ्यावरची ती शांत हास्याची लकेर – सगळं काही इतकं निखळ आणि प्रेमळ! सायकल चालवताना प्रत्येक पायडलवर त्याचं “अरे बापरे!” असं हसून ओरडणं, बहिणीचा “थांब ना!” असा मागचा आवाज – हे सर्व मिळून एक गोड बालपणाची जत्राच भरली!
हे दृश्य पाहून एकच वाक्य आठवतं –
“सायकल नव्हे, स्वप्नांची सुरुवात मिळाली!”
