“जे बाहेरून उजळतं… ते आतून तुटलेलंही असू शकतं!”
डॉ. शिरीष वळसंगकर यांच्या आत्महत्येवरून समाजाला मिळालेला धक्का आणि एक आरसा…
सोलापूर शहरात शुक्रवारी रात्री एक आवाज झाला — गोळीबाराचा. पण तो आवाज फक्त एका पिस्तुलाचा नव्हता… तो आवाज होता एका वेदनेचा, जो आतापर्यंत कुणालाच ऐकू आला नव्हता.
डॉ. शिरीष वळसंगकर. एक सुप्रसिद्ध न्युरोसर्जन. हजारो रुग्णांचे देवदूत. ज्यांनी दुसऱ्यांच्या जखमा भरल्या… पण स्वतःच्या जखमा मात्र गुपचूप झेलल्या.
आणि एक दिवस… त्या वेदनांनीच त्यांना गाठलं.
का? असा काय घडलं?
पैसा, यश, प्रतिष्ठा… सगळं होतं त्यांच्याकडे. समाजात आदर होता. रुग्णांच्या नजरेत श्रद्धा होती. मग तरीही त्यांनी असा टोकाचा निर्णय का घेतला?
हा प्रश्न फक्त त्यांच्या घरातल्या लोकांना त्रस्त करत नाही, तो संपूर्ण सोलापूर शहराला अंतर्मुख करतोय. आणि हाच क्षण आहे थांबण्याचा, विचार करण्याचा आणि बदल घडवण्याचा.
माणूस आतून काय झेलतोय, ते आपल्याला दिसतंच का?
आपण दररोज लोकांना भेटतो, हास्य करताना बघतो, पण त्यांच्या डोळ्यातल्या थकव्याचं, मनातल्या जखमांचं आपल्याला भान असतं का?
कधी विचारलंत का कुणाला – “खरंच सगळं ठिक आहे ना?”
की आपण फक्त त्यांच्या बाह्य यशाचं कौतुक करत राहतो?
ही वेळ फक्त हळहळ व्यक्त करण्याची नाही… ही वेळ आहे बदलाची.
आपल्याला मानसिक आरोग्यावर मोकळेपणाने बोलायचं आहे.
आपल्याला आपल्या प्रियजनांच्या भावना ऐकून घ्यायच्या आहेत.
आपल्याला डॉक्टर, इंजिनीअर, वकील नाही — माणूस होणं गरजेचं आहे.
डॉ. वळसंगकर गेले… पण ते एक आरसा सोडून गेलेत.
हा आरसा आपल्या समाजाला दाखवतोय की, “सगळं मिळालं तरी काहीतरी हरवतं.”
तो आपल्याला विचार करायला लावतोय की, “आपल्या आजूबाजूचे लोक खरंच ठीक आहेत का?”
आणि तो आपल्याला एक संदेश देतोय – “वेळीच थांबा, ऐका, समजा, सांगा… कारण कधीकधी ‘मदतीची गरज’ ही सगळ्यात मोठी आर्त हाक असते.”
आता तरी आपण बदलायला हवं.
कारण अजून एक शिरीष वळसंगकर गमवायचा आपल्याला परवडणार नाही…
